Nawet 70% budżetu energetycznego oczyszczalni ścieków jest pochłaniane przez silanie systemów napowietrzania. Od lat te systemy były sterowane przez ręczne zmianie nastawy przepływu powietrza, położenia zaworów lub prędkości silnika, ponieważ membranowe czujniki tlenu rozpuszczonego były zawodne. Czujnik LDO umożliwia układom automatyczne sterowanie napowietrzaniem w celu osiągnięcia konkretnej nastawionej wartości tlenu rozpuszczonego, co pozwala dmuchawom na reagowanie w czasie rzeczywistym na ładunek i obniżenie kosztów energii o 30 do 60%.
Rozpuszczony tlen jest niezbędny wielu formom życia, w tym rybom, bezkręgowcom, bakteriom i roślinom. Organizmy te wykorzystują tlen w oddychaniu, podobnie jak organizmy na lądzie. Ryby i skorupiaki otrzymują tlen do oddychania przez swoje skrzela, podczas gdy roślinność i fitoplankton wymagają rozpuszczonego tlenu do oddychania, gdy nie ma światła do fotosyntezy. Ilość potrzebne tlenu rozpuszczonego różni się w zależności od stworzenia. Ryby denne, kraby, ostrygi i robaki wymagają minimalnych ilości tlenu (1 - 6 mg/L), podczas gdy ryby żyjące w płytkich akwenach potrzebują go więcej (4 - 15 mg/L). Bakterie i grzyby również wymagają rozpuszczonego tlenu. Organizmy te wykorzystują go do rozkładu materiału organicznego na dnie zbiornika wodnego. Rozkład w wyniku działania mikroorganizmów pełni kluczową rolę w obiegu związków biogennych. Jednakże jeżeli jest zbyt dużo rozkładającej się materii organicznej (z umierających alg i innych organizmów) w zbiorniku wodnym ze słabym obiegiem wody lub bez niej (co zwane jest również stratyfikacją), tlen na niższych poziomach wody będzie szybciej używany.
W stabilnym zbiorniku wodnym bez stratyfikacji, poziom tlenu rozpuszczonego będzie wynosił 100% nasycenia powietrza. 100-proc. nasycenie powietrzem oznacza, że w wodzie jest tyle cząsteczek rozpuszczonego gazu, ile może być w stanie równowagi. W równowadze udział procentowy każdego gazu w wodzie byłby równoważny wartości procentowej tego gazu w atmosferze, która jest znana jako ciśnienie cząstkowe. Woda będzie powoli wchłaniać tlen i inne gazy z atmosfery, aż osiągnie stan równowagi przy całkowitym nasyceniu. Proces ten może być przyspieszony przez napowietrzanie. Możliwe jest, że poziom tlenu rozpuszczonego przekroczy 100% nasycenia powietrza w wodzie w wyniku metod biologicznych.
Stężenie rozpuszczonego tlenu wzrasta wraz ze wzrostem ciśnienia. Dotyczy to zarówno ciśnienia atmosferycznego, jak i hydrostatycznego. Woda na niższej wysokości nad poziomem morza może pomieścić więcej tlenu rozpuszczonego, niż woda na większej wysokości. Ta zależność wyjaśnia też potencjał „nadsaturacji” wody poniżej termokliny. Przy większych ciśnieniach hydrostatycznych woda może pomieścić więcej tlenu rozpuszczonego, bez jego uciekania i tym samym, może występować niższe nasycenie tlenem rozpuszczonym przy tym samym stężeniu. Nasycenie gazu zmniejsza się o ok. 10% na metr głębokości z powodu ciśnienia hydrostatycznego przy założeniu stałej temperatury wody. Oznacza to, że to samo stężenie tlenu rozpuszczonego może odpowiadać 100-procentowemu nasyceniu powietrzem i jedynie 70-proc. nasyceniu powietrzem 3 metry pod powierzchnią wody.
Dwa zbiorniki wodne, które są w 100% nasycone powietrzem, niekoniecznie muszą mieć to samo stężenie tlenu rozpuszczonego. Jego ilość (w mg/L) będzie zależeć od temperatury, ciśnienia i zasolenia.